Το γεγονός είναι ότι μας κάνουν πλύση εγκεφάλου από πολύ μικρή ηλικία ώστε να πιστεύουμε ότι βασικά αυτό απλά συμβαίνει σε κάποια τυχαία στιγμή στη ζωή (πολλοί άνθρωποι μένουν έκπληκτοι όταν ανακαλύπτουν ότι το να μην κάνεις παιδιά υπάρχει ως επιλογή).
Πραγματικά δεν υπάρχει καμία πληροφόρηση για εναλλακτικούς τρόπους ζωής, ότι μπορείς στην πραγματικότητα να επιλέξεις να ΜΗΝ κάνεις κανένα παιδί. Ακόμα και τα μικρά παιδιά μαθαίνουν ότι «μια μέρα θα κάνεις δικά σου παιδιά και …». Αν δε θέλεις παιδιά ή ακόμα κι αν δε μπορείς να κάνεις – ετοιμάσου να σε βλέπουν περιφρονητικά η κυβέρνηση, η κοινωνία, η οικογένειά σου και οι φίλοι σου κτλ.
Στη χώρα μου, αν δεν έχεις παιδιά, όχι μόνο δεν παίρνεις σχεδόν κανένα κοινωνικό βοήθημα αλλά επίσης αναγκάζεσαι να πληρώνεις παραπάνω για εντελώς άσχετα πράγματα όπως ασφάλεια αυτοκινήτου κτλ.
Και επίσης δεν έχει να κάνει μόνο με την απόκτηση παιδιών. Όσο περισσότερο το σκέφτομαι, τόσο περισσότερο το «εκπαιδευτικό σύστημα» μοιάζει απλά με μια αίρεση που σου κάνει πλύση εγκεφάλου.
Τι θα έπρεπε να κάνεις στη ζωή σου, πέρα από μωράκια; ΔΟΥΛΕΙΑ, ΔΟΥΛΕΙΑ, ΔΟΥΛΕΙΑΑΑΑ! Ένας καλός πολίτης δουλεύει τουλάχιστον 8 – 9 ώρες τη μέρα, δέχεται να κάνει απλήρωτες υπερωρίες, διεκδικεί όσο γίνεται λιγότερες πληρωμένες άδειες και λιγότερα επιδόματα.
Δε χρειάζεσαι καθόλου χόμπι ή ενδιαφέροντα, απλά αφοσιώσου στη δουλειά και στο να κάνεις παιδιά. Νιώθεις άρρωστος; Δεν έχει σημασία. Χρειάζεται φροντίδα κάποιος στην οικογένειά σου; Δεν έχει σημασία. Απλά ξεπατώσου στη δουλειά μέχρι τα 70 και τότε ΊΣΩΣ σου αξίζει μια αξιοπρεπής σύνταξη.
Έχεις μια διαφορετική ιδέα για τον εαυτό σου; Θες να είσαι ελεύθερος επαγγελματίας αντί να περνάς το μεγαλύτερο μέρος της ζωής σου με δουλειά και ύπνο; Η ζωή είναι σκληρή. Δούλεψε ή ψόφα. Είναι αστείο που η κοινωνία παριστάνει ότι νοιάζεται τόσο πολύ για τις αυτοκτονίες όταν υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που πεθαίνουν της πείνας και κανένας δε δίνει δεκάρα.
Επίσης, ένας «καλός πολίτης» είναι πάντα, ΠΑΝΤΑ υπάκουος στην κυβέρνησή του. Μην παραπονιέσαι για τους νόμους – μαλακίες. Να είσαι υπάκουος ό,τι κι αν κάνουν, να είσαι έτοιμος να πετάξεις τη ζωή σου για να υπερασπιστείς τα συμφέροντα της κυβέρνησης και των μεγάλων εταιρειών.
Αν τολμήσεις έστω και να αμφισβητήσεις τις πράξεις τους και την ηθική τους, τότε είσαι ξεκάθαρα εχθρός του έθνους. Η κυβέρνηση ξέρει τι είναι καλύτερο για σένα. Δεν είσαι εδώ για να σκέφτεσαι, είσαι εδώ για να πετάς τη ζωή σου δουλεύοντας για τον κατώτατο μισθό και να παράγεις περισσότερους μισθωτούς σκλάβους για το σύστημα.
Και είναι πάντα: Γιατί τα χρειάζεσαι αυτά τα εξτρά χρήματα; Γιατί πας στο εξωτερικό και για πόσο; Δε μπορείς απλά να ταξιδέψεις, η κυβέρνηση πρέπει να στο επιτρέψει! Πόσα κερδίζεις και σε τι ξοδεύεις αυτά τα χρήματα; Μη ρωτάς γιατί χρειαζόμαστε αυτά τα στοιχεία ή γιατί ελέγχουμε τις τηλεφωνικές σου κλήσεις, όλα αυτά είναι απολύτως φυσιολογικά και όχι απλά επειδή είσαι ιδιοκτησία μας!
Αυτό ακριβώς είμαστε. Ιδιοκτησία. Κοπάδι με ζωντανά. Μας αρέσει να νομίζουμε ότι είμαστε ελεύθεροι, αλλά πραγματικά φαίνεται ότι «μπαίνουμε στο καλούπι» από πολύ μικρή ηλικία απλά για να ακολουθήσουμε το ίδιο ακριβώς μονοπάτι στη ζωή, να αναπαραγόμαστε απερίσκεπτα και να ξανακάνουμε τα ίδια λάθη που έκαναν οι άνθρωποι πριν από εμάς.
Βασικά μας λένε ότι υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να ζήσουμε αυτή τη ζωή και να είμαστε πραγματικά ευτυχισμένοι και κάθε αποκήρυξη πρέπει να συντρίβεται. Σώπα, δούλευε και αναπαράξου ή ετοιμάσου να τιμωρηθείς.
Το να μην κάνεις παιδιά είναι το μεγαλύτερο άντε γαμήσου που μπορείς να πείς σε αυτό το σύστημα. Απλά κοίτα πόσο έχουν πανικοβληθεί επειδή τα ποσοστά γεννήσεων έχουν αρχίσει να μειώνονται ελαφρώς. Δεν είναι αρκετοί οι μισθωτοί σκλάβοι ε;
Οι γυναίκες στην εποχή μας αντιμετωπίζουν το εξής δίλημμα : αν θα ακολουθήσουν την παράδοση που θέλει τη γυναίκα σύζυγο, μητέρα και νοικοκυρά ή θα αφοσιωθούν στο κυνήγι της καριέρας συναγωνιζόμενες τους άνδρες συναδέλφους τους.
Σύζυγος ή καριέρα λοιπόν; Ας δούμε την “ομορφιά” που κρύβεται σε κάθε επιλογή.
Δημιουργία οικογένειας : Έχεις να εκπληρώσεις τους ρόλους της συζύγου, της μητέρας και της νοικοκυράς ταυτόχρονα. Αυτό σημαίνει ότι θα περάσεις τη ζωή σου ως εξής: κάνεις σεξ με τον άνδρα σου είτε θες είτε όχι γιατί το σώμα σου του ανήκει, ανέχεσαι τη ζήλια του, τη γκρίνια του ή και τις φάπες του, ταλαιπωρείσαι με εγκυμοσύνες, γέννες, αποβολές, καισαρικές, φροντίζεις μέρα νύχτα τα παιδιά, περνάς τις ώρες σου με όλες τις αγγαρείες του νοικοκυριού.
Απολογισμός ; Ζεις μια βαρετή και ηλίθια ζωή, γίνεσαι θύμα ενώ προσφέρεις καινούριους σκλάβους στο κράτος-δηλαδή τα παιδιά σου. Σπουδαίο κατόρθωμα!
Καριέρα: Θα περάσεις όλη σου τη ζωή δουλεύοντας, μέσα στο άγχος και το τρέξιμο για να ικανοποιείς τα αφεντικά σου, θα γλείφεις τους ανωτέρους σου για να πάρεις προαγωγή και θα πατάς επί πτωμάτων για να ανέβεις ψηλά. Η μοναδική σου αξία θα είναι το χρήμα και με τη βοήθειά σου θα γίνει πιο ισχυρό το καπιταλιστικό σύστημα που μετατρέπει τους ανθρώπους σε εμπορεύματα και καταστρέφει τις ζωές τους.
Απολογισμός ; Γίνεσαι ένα με τους εκμεταλλευτές, υιοθετείς τις αξίες τους και τον τρόπο ζωής τους, καταπιέζεις άλλους με τη σειρά σου και αποτελείς εχθρό της ελευθερίας. Αυτό κι αν είναι κατόρθωμα!
Συμπέρασμα : Και οι δύο αυτές επιλογές είναι εφιαλτικές. Αυτοί οι τρόποι ζωής είναι κατασκευασμένοι για να εξυπηρετούν τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών μας και είναι απόλυτα εχθρικοί προς εμάς τις ίδιες. Τα κάθε λογής αφεντικά επιθυμούν να γεννιούνται πολλά παιδιά για να έχουν πολλούς δούλους στο μέλλον ενώ θέλουν και εργασιομανείς υπαλλήλους ώστε να αυξάνουν τα κέρδη τους. Όσο για τις γυναίκες που συνδυάζουν και οικογένεια και καριέρα, αυτές προσφέρουν τα μέγιστα στους εκμεταλλευτές ενώ οι ίδιες υφίστανται τη χειρότερη καταπίεση. Πρέπει λοιπόν να αγωνιστούμε ενάντια στα πρότυπα που μας πλασάρουν κάθε μέρα αν θέλουμε να απελευθερωθούμε και να ορίζουμε τις ζωές μας όπως θέλουμε.
Δεν επιθυμούμε να είμαστε οι γυναίκες–κουνέλες που θα γεννάμε τις νέες στρατιές δούλων.
Δεν επιθυμούμε να είμαστε οι στυγνές καριερίστριες–υπηρέτριες του χρήματος.
Δεν επιθυμούμε να είμαστε οι θηλυκές γατούλες του σεξ, σκεύη ηδονής για τους άνδρες.
Δεν επιθυμούμε να είμαστε εντυπωσιακά κουφιοκέφαλα μοντέλα – γλάστρες.
Σιχαινόμαστε όλους αυτούς τους ρόλους που φτιάχτηκαν για εμάς και ενάντια σε εμάς από τους διάφορους επιτήδειους. Μπορείτε να μας αποκαλέσετε λεσβίες, γεροντοκόρες, ξινές, αγάμητες, ασχημομούρες, αλλά ένα είναι σίγουρο : Δεν είμαστε κορόιδα! Δε χωράμε σε καλούπια. Δεν αφιερώνουμε τη ζωή μας στο να εξυπηρετούμε τα συμφέροντα των εχθρών μας. Αγωνιζόμαστε για την ελευθερία, την αξιοπρέπεια και την ισότητα. Για την αναρχία!
Απλά φανταστείτε το κοινό να κάθεται σε μια αίθουσα.
Ούτε ένα άτομο σε αυτή την αίθουσα δε συναίνεσε στο να γεννηθεί. Για κάποιους από εσάς, έχουν περάσει 20 χρόνια, για μερικούς 25 και για άλλους ακόμα περισσότερα από τότε που οι γονείς σας αποφάσισαν να το παίξουν θεοί και δημιούργησαν ένα πλάσμα που μπορεί να αισθάνεται. Δεν έχει σημασία το πότε γεννηθήκατε ή το που γεννηθήκατε. Όλοι μας, ως άνθρωποι, έχουμε τρία κοινά: Δε γεννηθήκαμε επειδή το ζητήσαμε αλλά επειδή το θέλησαν οι γονείς μας. Όλοι θα υποφέρουμε και όλοι αναπόφευκτα θα πεθάνουμε. Είναι σημαντικό να καταλάβουμε αυτές τις απλές αλήθειες σχετικά με τη ζωή μας όταν ακούμε ένα εκκεντρικό άτομο όπως ο Andy Warhol να λέει, «Το να γεννιέσαι είναι σα να σε απαγάγουν και μετά να σε πουλάνε για σκλάβο.» Πραγματικά, μας απαγάγουν από το ήσυχο βασίλειο της ανυπαρξίας και μας βάζουν μέσα σε μια φυλακή από σάρκα όπου εξαναγκαζόμαστε να δουλεύουμε ώστε να ικανοποιούμε ακόρεστες ανάγκες όπως η πείνα και η δίψα μέχρι τη μέρα που επιστρέφουμε πίσω στη λήθη. Σήμερα στέκομαι εδώ μπροστά σας για να σας κάνω μια απλή ερώτηση: Γιατί να θέλετε να φορτώσετε τη ζωή και τα βάρη της σε κάποιον;
Η κοινωνία μας λέει ότι το να κάνουμε παιδιά είναι το σωστό. Οι διάφορες θρησκείες μας λένε ότι το να κάνουμε παιδιά είναι το σωστό. Ο βιολογικός μας προγραμματισμός – έπειτα από δισεκατομμύρια χρόνια εξέλιξης – γνωρίζει ένα μόνο στόχο: την αναπαραγωγή. Κανένας δε φαίνεται να αναρρωτιέται ποτέ αν μπορεί πραγματικά να είναι σωστό το να φέρεις ένα άτομο σε αυτό τον κόσμο – γνωρίζοντας πολύ καλά ότι όλοι θα υποφέρουμε, όλοι θα πεθάνουμε και ότι όλο αυτό θα έχει γίνει για το τίποτα. Κάποιοι άνθρωποι αποκαλούν τη ζωή «δώρο». Προσωπικά, ποτέ δεν έχω εξαναγκάσει κάποιον να δεχτεί ένα δώρο. Επίσης ποτέ δεν έχω ακούσει για δώρο που έρχεται συνοδία με μια ισόβια καταδίκη και έναν εγγυημένο θάνατο.
Η συναίνεση είναι σημαντική για εμάς. Ως μια ανθρωπιστική, κοσμική κοινωνία, εκτιμούμε τη συναίνεση. Δε μπορούμε νόμιμα να κάνουμε στους άλλους πράγματα για τα οποία δεν έχουν δώσει τη συγκατάθεσή τους. Γι’αυτό ο βιασμός ποινικοποιείται, γι’αυτό ο φόνος ποινικοποιείται. Δε χειροκροτάμε έναν άνθρωπο που σκότωσε πρόθυμα τη γυναίκα του ή κακοποίησε την οκτάχρονη κόρη του. «Μη βλάπτετε τους άλλους.» «Μην αναγκάζετε τους άλλους να κάνουν πράγματα για τα οποία δε συμφώνησαν.» Αυτοί οι κανόνες είναι οι σύγχρονες εντολές μας. Τώρα όταν ένας άνθρωπος αποφασίζει να δημιουργήσει ένα πλάσμα που αισθάνεται, ένα αθώο πλάσμα που θα πρέπει να εργάζεται, να υποφέρει και να πεθάνει αφού βιώσει τον υπαρξιακό φόβο, ξαφνικά αντιμετωπίζεται λες και είναι κάνας άγιος. Ποιά είναι η σπουδαία διαφορά μεταξύ του να γίνεις ο πατέρας ενός ατόμου και του να στείλεις κάποιον στην πτέρυγα θανατοποινιτών;
Είμαι εδώ για να σας πω, «Ευλογημένες είναι οι άτεκνες γυναίκες, οι μήτρες που δε γέννησαν ποτέ και τα στήθη που δε θήλασαν ποτέ.» Ας μην είμαστε εγκληματίες. Ας μη φορτώνουμε τη ζωή σε κάποιον με το ζόρι. Ας είμαστε καλύτεροι από τους γονείς μας και τους γονείς τους. Ας υπερνικήσουμε το βιολογικό και κοινωνικό προγραμματισμό μας και ας είμαστε ηθικοί.
Σίγουρα δε θα γίνω απαγωγέας. Δε θα βάλω κανένα στη φυλακή που είναι ο φυσικός μας κόσμος. Για να είμαι ειλικρινής μαζί σας, δε μπορώ καν να κατανοήσω πλήρως πως μπορεί κάποιος να είναι γονιός. Πώς μπορείς να κοιτάς τα παιδιά σου στα μάτια, γνωρίζοντας ότι θα είναι αναγκασμένα να δουλεύουν για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους εξαιτίας σου; Πώς μπορείς να τα κοιτάς στα μάτια, γνωρίζοντας ότι θα αρρωστήσουν εξαιτίας σου; Πώς μπορείς να τα κοιτάς στα μάτια, γνωρίζοντας ότι θα βιώσουν θλίψη εξαιτίας σου; Πώς μπορείς να τα κοιτάς στα μάτια, γνωρίζοντας ότι είναι καταδικασμένα σε θάνατο εξαιτίας σου;
Τι θες να πετύχεις κάνοντας παιδιά; Θες κάποιον να σε φροντίσει όταν γεράσεις, κάποιον να σε διασκεδάσει, κάποιον μέσω του οποίου θα ξαναζήσεις τα παιδικά σου χρόνια, κάποιον για τον οποίο θα είσαι περήφανος, κάποιον που θα αποσπά την προσοχή σου από τον υπαρξιακό σου φόβο – εκείνο το φόβο που νιώθεις όταν σκέφτεσαι το θάνατο; Θες τα παιδιά σου να είναι η κληρονομιά σου; Θες να επεκτείνεις το σόι σου ώστε να μπορείς να αισθάνεσαι ότι κάποιο κομμάτι σου θα εξακολουθήσει να ζει ακόμα κι όταν θα έχεις πεθάνει; Τότε λυπάμαι που πρέπει να σου ανακοινώσω τα δυσάρεστα, αλλά ο θάνατος σου είναι πραγματικός, όλοι μας θα πεθάνουμε μια μέρα. Και ακόμα και αν κάνεις παιδιά, οι άνθρωποι θα εξαφανιστούν μια μέρα. Δε γνωρίζουμε πως θα συμβεί αυτό, αν θα είναι ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος, μια δραματική κλιματική αλλαγή ή ο θερμικός θάνατος του σύμπαντος μας που θα είναι το τέλος μας. Το μόνο που γνωρίζουμε είναι ότι θα συμβεί. Ό,τι δημιουργείται, είναι αναγκασμένο να τελειώσει. Γιατί να καθυστερούμε άσκοπα αυτή τη στιγμή και να αφήσουμε τους απογόνους μας να βρουν φρικτό θάνατο εξαιτίας μιας καταστροφής αν μπορούμε απλά να σταματήσουμε να αναπαραγόμαστε; Ας υπερνικήσουμε το βιολογικό μας προγραμματισμό και ας αποδεχτούμε το αναπόφευκτο. «Η ανυπαρξία ποτέ δεν έβλαψε κανέναν. Η ύπαρξη βλάπτει τους πάντες.»
Ας είμαστε ειλικρινείς. Η ύπαρξη βλάπτει πραγματικά. Τι είναι αυτό που κάνουμε εδώ; Τρώμε για να μην υποφέρουμε από την πείνα. Κοιμόμαστε για να μην υποφέρουμε από την εξάντληση. Δουλεύουμε για να μην καταλήξουμε χωρίς στέγη. Το πρόβλημα είναι ότι η ανακούφιση από τον πόνο είναι πάντα προσωρινή. Μερικές ώρες μετά απ’ όταν έχεις καταναλώσει ένα γεύμα, το σώμα σου απαιτεί τροφή ξανά. Αν δεν το ταΐσεις, θα σε βασανίσει μέχρι θανάτου. Οι απαιτήσεις σου και τα βάσανά σου θα συνεχίσουν να επιστρέφουν μέχρι τη μέρα που θα αφήσεις την τελευταία σου πνοή. Ακόμα καλύτερα, προστίθεται κι άλλος πόνος καθώς κάποιος προχωράει στη ζωή αφου τα γηρατειά έχουν αρνητικές συνέπειες. Κοιτάξτε γύρω, αυτή είναι απλά μια αίθουσα γεμάτη με κορμιά που σαπίζουν. Τι κωμική κατάσταση!
Η κατάστασή μας είναι φαιδρή. Χρειάζονται χρόνια σκληρής δουλειάς και αφοσίωση για να πετύχεις σπουδαία πράγματα στη ζωή και παρόλα αυτά ένα και μοναδικό ατύχημα μπορεί να καταστρέψει κάθε σου όνειρο. Ένα μόνο δευτερόλεπτο απροσεξίας αρκεί για να σε διαλύσει. Ένα μόνο λάθος αρκεί για να καταλήξεις σε αναπηρικό καροτσάκι για το υπόλοιπο της ζωής σου. Μερικοί ιδιαίτερα άτυχοι άνθρωποι δεν έχουν καν μια καλή ευκαιρία στη ζωή. Όταν ένας γονιός κάνει ένα παιδί, στοιχηματίζει μια ανθρώπινη ύπαρξη στη διεστραμμένη λοταρία της ζωής, όπου οι χαμένοι – οι οποίοι δεν έδωσαν τη συγκατάθεσή τους για να συμμετέχουν στο παιχνίδι – καταλήγουν ανάπηροι ή πάσχοντες από ανίατη ασθένεια.
Προσωπικά, έχω πλήρη επίγνωση της καλής μοίρας μου ή του καλού χαρτιού που τράβηξα αν θέλετε. Αλλά ακόμα και αν έχεις μια καλή ζωή συγκριτικά με τους άλλους, δε χρειάζεται να κοιτάξεις πολύ για να εντοπίσεις τα φρικτά πράγματα που τυχαίνουν σε άλλους: Φόνος, βιασμός, πόλεμος, καταπίεση, απόλυτη φτώχεια, βασανιστήρια και φρίκη. Ας μη φέρουμε παιδιά μέσα σε αυτή την κατάσταση. Ας μη συμπεριφερόμαστε σαν τους τυφλωμένους αισιόδοξους που ξεγελούν τους εαυτούς τους πιστεύοντας ότι αυτός ο κόσμος είναι κατά κάποιον τρόπο καλός. Η ίδια η φύση της ζωής είναι η καταστροφή. Όπως ο Mahatma Gandhi είπε κάποτε, «Η δημιουργία αυτού που είναι καταδικασμένου να χαθεί σίγουρα έχει ως συνέπεια τη βία.»
Αν ρίξετε μια ματιά στη μέση ανθρώπινη ζωή σε αυτή τη χώρα, θα δείτε ότι το μεγαλύτερο μέρος της ξοδεύεται στο σχολείο, στη δουλειά, στο να κάνουμε αγγαρείες, πράγματα τα οποία ποτέ δε συμφωνήσαμε να αναλάβουμε. Αν ρίξετε μια ματιά συνολικά στη ζωή που έχει τη δυνατότητα να αισθάνεται σε αυτό τον πλανήτη, φαίνεται ότι – με το να γεννηθούμε – έχουμε πεταχτεί μέσα σε μια συμπαντική μηχανή του κιμά. Τα ζώα είναι αναγκασμένα να καταβροχθίζουν το ένα το άλλο για να επιβιώσουν. Σε κάθε δεδομένη στιγμή, ένα δύστυχο πλάσμα τρέχει για να σωθεί ενώ ένα άλλο δοκιμάζει φρικτό πόνο. Τα βάσανα που δημιουργούν οι γονείς δεν περιορίζονται καν στο παιδί. Το παιδί είναι πιθανό να καταναλώσει το κρέας ζώων που γεννήθηκαν και θανατώθηκαν για χάρη των ανθρώπων. Ο άνθρωπος σίγουρα δεν είναι λύκος μόνο απέναντι στους ανθρώπους αλλά απέναντι στα πάντα.
Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, η κοινωνία αποκαλεί «άρρωστους» τους ανθρώπους που έχουν αντιληφθεί την αληθινή φύση της ζωής. Οι άνθρωποι που θέλουν να βάλουν τέρμα στη ζωή τους θεωρούνται τρελοί. Σας λέω ότι αν σας αναγκάζουν να ζήσετε θα έπρεπε τουλάχιστον να έχετε το δικαίωμα να βάλετε τέρμα στη ζωή σας. Το ότι η κοινωνία μας, που είναι υπερ των γεννήσεων, δεν αναγνωρίζει το δικαίωμα στην υποβοηθούμενη αυτοκτονία για όσους έχουν κουραστεί από αυτή την ύπαρξη ή απλά δεν το θέλει, αποτελεί τη μεγαλύτερη διαστροφή που υπάρχει. Αυτή η ύπαρξη είναι πραγματικά μια φυλακή.
Σας μιλώ ως φιλάνθρωπος, ως ένας άνθρωπος που αγαπάει τα παιδιά του τόσο πολύ που δε θα διαταράξει ποτέ την αιώνια γαλήνη τους στο κενό. Είμαι βαθιά θλιμμένος από το γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι θα συνεχίσουν να γεννοβολάνε απερίσκεπτα. Ωστόσο, σήμερα στέκομαι εδώ για να σας πω ότι ακόμα και τώρα μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά. Κάθε ζωή που γλιτώνουμε από το βάρος της ύπαρξης είναι μια επιτυχία. Ζούμε σε υπέροχους καιρούς όσον αφορά τα μέσα αντισύλληψης. Μια βαζεκτομή κρατά μόνο μισή ώρα. Προφυλακτικά, αντισυλληπτικά χάπια και λοιπά έχουν κάνει εύκολο το να υπερνικήσουμε το βιολογικό μας προγραμματισμό. Άνθρωποι σε όλο τον κόσμο αγωνίζονται για το δικαίωμα στην έκτρωση. Μπορώ ευτυχώς να πω ότι ο καθένας μας μπορεί να κάνει το σωστό και να συμβάλλει στο να τελειώσουν τα βάσανα.
Μισείς αυτές τις μεγάλες εταιρείες που καταστρέφουν το περιβάλλον και εκθέτουν τους εργαζομένους τους σε επικίνδυνες συνθήκες ενώ τους δίνουν φοβερά χαμηλές αμοιβές;
Με το να μην κάνεις παιδιά, τους αρνείσαι περισσότερους πελάτες.
Μισείς αυτούς τους μισαλλόδοξους, διεφθαρμένους πολιτικούς που είναι αρνητές της κλιματικής αλλαγής και επιμένουν να τη φέρνουν πισώπλατα στους πολίτες τους οποίους υποτίθεται ότι ωφελούν;
Με το να μην κάνεις παιδιά, τους αρνείσαι περισσότερους φορολογούμενους.
Μισείς την κοινωνία και βρίσκεις ορισμένες όψεις της ανυπόφορες;
Καλά, δεν την αποδυναμώνεις απαραίτητα με το να μην κάνεις παιδιά, αλλά ούτε κάνεις κάτι για να τη συνεχίσεις.
Το να αρνηθείς να κάνεις παιδιά είναι η πιο αποτελεσματική μορφή μη βίαιης διαμαρτυρίας. Μπορείς να αψηφήσεις αυτούς τους άθλιους θεσμούς, όλη τη ζωή και ολόκληρο το σύμπαν χωρίς να καταστρέψεις τον εαυτό σου, κάποιον ή κάτι.
Όταν γίνεται αυτή η τρομερή ερώτηση, συνήθως είναι από κάποιον που ήδη έχει κάνει παιδιά και γνωρίζει τι συνεπάγεται αυτό. Βλέπουν μπροστά τους έναν ευτυχισμένο άνθρωπο που δεν έχει καταστραφεί σωματικά και ψυχικά ακόμα. Το αληθινό συναίσθημά τους είναι στην πραγματικότητα η ζήλεια.
Για να το κρύψουν αυτό σου σκάνε εκείνο το χαμόγελο του ψυχοπαθή κλόουν και ρίχνουν τρελές ματιές. Για να πούμε την αλήθεια, είναι μια ψεύτικη ερώτηση. Το μόνο που πραγματικά λένε είναι, « Είσαι έξυπνος και ευτυχισμένος και αυτό με εκνευρίζει. Είμαι δυστυχισμένος και κατεστραμένος γι’αυτό θα ‘πρεπε να είσαι κι εσύ το ίδιο.»
Γι’ αυτό όταν τους απαντάς ότι δε θέλεις να κάνεις παιδιά σοκάρονται και θυμώνουν. Φρικάρουν γιατί δε θα αναγκαστείς να υπομείνεις τα ίδια με αυτούς. Για εκείνους αυτό είναι άδικο. Γι’ αυτό όταν ένα τέτοιο άτομο ρωτάει, απάντα αναλόγως. Σου κάνει επίθεση και έχεις δικαίωμα να υπερασπιστείς τον εαυτό σου.
Πολλοί άνθρωποι υποστηρίζουν ότι οι αντιναταλιστές επικεντρώνονται υπερβολικά στα αρνητικά χωρίς να εστιάζουν στα θετικά. Υποστηρίζουν ότι πράγματι υπάρχει πολύς πόνος στον κόσμο αλλά όμως υπάρχει μια σημαντική αύξηση στο παγκόσμιο κατά κεφαλή εισόδημα. Πολλοί άνθρωποι σε όλο τον κόσμο οδηγούν αυτοκίνητα και έχουν δικά τους σπίτια στις μέρες μας και αυτό σημαίνει ότι υπάρχει πρόοδος.
Το πρόβλημα είναι ότι η χαρά και η ευχαρίστηση δεν εξαλείφουν τον πόνο. Αν ένας δουλοκτήτης επωφελείται απ’ το να έχει ένα σκλάβο (πχ βάζει το σκλάβο να του καθαρίζει το σπίτι), τότε το γεγονός αυτό δεν εξαλείφει την ταλαιπωρία του σκλάβου.
Οι ναταλιστές μπορεί να διαφωνήσουν λέγοντας ότι το υψηλό βιοτικό επίπεδο που έχουμε δεν είναι ανάλογο με τη σκλαβιά. Για παράδειγμα, αν έχεις ένα σπίτι και ένα αυτοκίνητο δε βλάπτεις κανένα.
Αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Ένα υψηλό βιοτικό επίπεδο, ενώ μπορεί (γενικά μπορεί αλλά όχι σε μεγάλο βαθμό) να αυξήσει τη χαρά και την ευχαρίστηση του ατόμου που το έχει, έχει δυσμενέστατες συνέπειες για αυτούς που βρίσκονται πιο κάτω στην κλίμακα της ιεραρχίας.
Για παράδειγμα, ένας οδηγάει ένα αυτοκίνητο και πηγαίνει σπίτι του. Η βενζίνη για το αυτοκίνητο εξορύχθηκε μέσω πολέμων στη Μέση Ανατολή. Υπάρχει τρομερή δυστυχία εξαιτίας των ανταγωνισμών, των συγκρούσεων, των πολέμων και των φρικαλεοτήτων που διαπράτονται απλά για να διασφαλιστούν αυτά τα αποθέματα πετρελαίου. Επιπλέον, η καύση του πετρελαίου προκαλεί εκπομπές άνθρακα που οδηγούν στην κλιματική αλλαγή αυξάνοντας τη στάθμη των θαλασσών και προκαλώντας ακραία καιρικά φαινόμενα κάτι που βλάπτει ανθρώπους και ζώα.
Τα δερμάτινα καθίσματα στο αυτοκίνητο προέρχονται από μια αγελάδα που σφάχτηκε για να φαγωθεί ως κρέας και για να χρησιμοποιηθεί το δέρμα της. Η ξυλεία στο σπίτι συμβάλλει στην αποδάσωση η οποία καταστρέφει το φυσικό περιβάλλον των ζώων προκαλώντας πόνο.
Όπως μπορείτε να δείτε, προκαλείται σημαντικός πόνος απλά από ένα άτομο, και αν αυτό το άτομο δεν είχε γεννηθεί ποτέ, δε θα είχε προκαλέσει πόνο στους άλλους ποτέ. Επιπλέον, αν τα θύματα δεν είχαν γεννηθεί ποτέ (πχ οι στρατιώτες στο Ιράκ, οι αγελάδες στο εκτροφείο, ο ουραγκοτάγκος στο δάσος κτλ) τότε κι αυτά επίσης δε θα είχαν υποφέρει ποτέ.
Εκτός και αν με κάποιο τρόπο ζούμε σε μια τέλεια ουτοπία, η ζωή θα εκμεταλλεύεται άλλες ζωές όπως γινόταν πάντα. Ως αποτέλεσμα, η ζωή είναι πόνος. Για να μειώσουμε τον πόνο πρέπει να μειώσουμε τη ζωή. Η ζωή μπορεί να μειωθεί μέσω σφαγής αλλά αυτό προκαλεί πόνο. Το να σκοτώνεις και να προκαλείς πόνο με σκοπό να μειώσεις τον πόνο είναι υποκριτικό. Όμως αν εμποδίσουμε τη δημιουργία ζωής, τότε η ζωή που δε θα υπάρξει δε θα υποφέρει γιατί κάτι που δεν υπάρχει δε μπορεί να υποφέρει. Η μείωση του πληθυσμού οδηγεί σε μείωση του πόνου.
Αν δε μας αρέσει να υποφέρουμε, τότε έχουμε ηθικό χρέος να πάψουμε να κάνουμε παιδιά και να ενθαρρύνουμε τους άλλους να κάνουν το ίδιο.
Φυσικά όταν κάνεις ένα παιδί, το παιδί σου μπορεί να υποφέρει. Το παιδί σου μπορεί επίσης να κάνει τους άλλους να υποφέρουν αν πχ. μεγαλώνοντας γίνει βιαστής. Ακόμα και τρώγοντας κρέας, το παιδί σου μπορεί να προκαλεί πόνο στα ζώα. Οι άνθρωποι που οδηγούν αυτοκίνητα προκαλούν την κλιματική αλλαγή που καταστρέφει το φυσικό περιβάλλον και κάνει ζώα και ανθρώπους να υποφέρουν.
Όμως χρειάζεται επίσης να εξετάσουμε το ρόλο του φορολογούμενου στην πρόκληση πόνου. Αν κάνεις παιδί, αυτό το παιδί θα μεγαλώσει και θα γίνει ένας φορολογούμενος ενήλικας. Αυτοί οι φόροι που πληρώνονται χρηματοδοτούν τις δραστηριότητες της κυβέρνησης. Οι δραστηριότητες της κυβέρνησης διαφέρουν από αυτές του ιδιωτικού τομέα γιατί η κυβέρνηση έχει το δικαίωμα να εξαναγκάσει τους άλλους μέσω του στρατού και της αστυνομίας. Σκεπτείτε όλες τις φρικαλεότητες που έχουν συμβεί στον κόσμο εξαιτίας των στρατών πχ. την καταλήστευση φυσικών πόρων όπως επίσης κάτι τόσο απλό όπως το να πυροβολούν οι στρατιώτες κόσμο ή να βιάζουν γυναίκες αφού εισβάλουν σε ένα μέρος. Οι στρατιώτες πάντα συμμετέχουν σε σφαγές και θηριωδίες.
Το συμπέρασμα είναι ότι όλες αυτές οι φρικαλεότητες χρηματοδοτούνται με κάποιο τρόπο και χρηματοδοτούνται από τον φορολογούμενο. Αν ο φορολογούμενος δεν είχε υπάρξει ποτέ, αν πχ. δεν είχε γεννηθεί ποτέ, δε θα υπήρχαν καθόλου χρήματα για να πληρωθούν όλα αυτά τα όπλα, οι σφαίρες, οι στρατιώτες, τα τάνκ και οι πύραυλοι.
Έτσι μαζί με όλους τους άλλους τρόπους που οι άνθρωποι προκαλούν πόνο δε θα έπρεπε να στρέφουμε τα μάτια μας μακριά από τις φρικαλεότητες της κυβέρνησης.
Ένα σωρό ναταλιστές και υπέρμαχοι της ζωής των αγέννητων παιδιών, συμπεριλαμβανομένων και των γονιών μου, θα προχωρούσαν πρόθυμα στην έκτρωση ενός βρέφους με σοβαρές αναπηρίες. Οι γονείς μου μου είπαν ακόμα ότι με είχαν εξετάσει για να δουν αν είχα σύνδρομο Down και θα έκαναν έκτρωση αν έπασχα από αυτό.
Αλλά γιατί; Νόμιζα ότι η ζωή είναι δώρο και τα παιδιά ευλογία θεού.
Κοιτάξτε τους ανθρώπους που η κοινωνία θεωρεί ότι είναι φόρτωμα. Άστεγοι, ναρκωμανείς, ανάπηροι, άτομα με σοβαρά ψυχικά νοσήματα, ηλικιωμένοι – οποιοσδήποτε δε μπορεί «να συνεισφέρει ουσιαστικά στην κοινωνία» αφήνεται να σαπίσει.
Στην πόλη μου μόνο, ο κόσμος κάνει εκστρατεία ενάντια στο άνοιγμα καταφυγίων για άστεγους στις γειτονιές του. Ζούμε στον Καναδά και άστεγοι πεθαίνουν από το κρύο κάθε χρόνο. Ο κόσμος διαμαρτύρεται ενάντια στα κέντρα ασφαλούς χρήσης ναρκωτικών με το επιχείρημα ότι «Αν επιλέγουν να παίρνουν ναρκωτικά, τους αξίζει να πεθάνουν.»
Έχουμε ιδρύματα για βαριά ανάπηρους και πολυάριθμα γηροκομεία – κάθε χρόνο υπάρχουν αναφορές για σεξουαλική κακοποίηση, ξυλοδαρμούς, θανάτους λόγω αμέλειας, κατσαρίδες … ηλικιωμένους και ανάπηρους που αφήνονται με λερωμένες πάνες για μέρες, άπλυτοι και ατάιστοι.
Και παρόλα αυτά, όλοι αυτοί οι ναταλιστές κάνουν τα στραβά μάτια. Τα βάσανα αυτών των ανθρώπων δεν έχουν σημασία γιατί δεν κάνουν τίποτα για την κοινωνία μας.
Όποτε πάλευα με τη σκέτη δυστυχία της ζωής, ο κόσμος προσπαθούσε να με ενθαρρύνει λέγοντας «Μα έχεις τόσο λαμπρό μέλλον! Θα μπορούσες να κάνεις τόσα πολλά! Θα μπορούσες να γίνεις γιατρός, δικηγόρος … μη χαραμίζεις τα ταλέντα σου.»
Αν είσαι νέος, σωματικά ικανός και αρκετά έξυπνος ώστε να γίνεις ένας γαμημένος μισθωτός σκλάβος, τότε δεν επιτρέπεται να πεθάνεις. Περιμένουν από εσένα να παράγεις και να καταναλώνεις. Περιμένουν να βγάζεις χρήματα, να ξοδεύεις, να παντρευτείς και να κάνεις παιδιά για να κάνουν το ίδιο πράγμα. Και αν δεν έχεις καμία χρησιμότητα για την κοινωνία, τότε απλά σε παρατάνε.
Όταν ακούς ένα ζευγάρι να μιλάει για απόκτηση παιδιών, μιλάνε για τα παιδιά τους μόνο όταν αυτά βρίσκονται στη χαριτωμένη φάση τους. Ποτέ δε σκέπτονται το γεγονός ότι το μωρό τους θα μεγαλώσει και θα αποκτήσει το δικό του τρόπο σκέψης μια μέρα. Αυτό το μωρό θα αναγκαστεί να πάει στο σχολείο, να βρει δουλειά, να πληρώνει λογαριασμούς, να γεράσει και να πεθάνει. Όταν κάνεις ένα μωρό δεν αποκτάς απλά ένα μωρό. Αποκτάς έναν έφηβο, ένα νεαρό ενήλικα, έναν μεσήλικα και έναν ηλικιωμένο. Βασικά αποκτάς ένα μελλοντικό πτώμα γιατί όλοι μας πρόκειται να πεθάνουμε κάποια μέρα. Όταν το παιδί τους μεγαλώσει, οι γονείς θέλουν να φύγει από το σπίτι τους. Από αυτό το παιδί περιμένουν να αποφασίσει τι θέλει να κάνει για το υπόλοιπο της ζωής του και να ζει χωρίς βοήθεια. Υπάρχουν πολλοί κακοί και εγωιστικοί λόγοι για να κάνει κάποιος παιδιά αλλά το να κάνεις παιδιά απλά γιατί σου αρέσουν τα μωρά και τα μικρά παιδιά είναι ένας από τους πιο ηλίθιους λόγους για να τα αποκτήσεις καθώς δεν πρόκειται να παραμείνουν μικρά για πάντα.
Antinatalismos 