Απογοητευμένες μητέρες

Ζώντας σε μια συντηρητική κοινωνία όπως είναι η ελληνική, όσες τυχαίνει να είμαστε γένους θηλυκού βομβαρδιζόμαστε όλη την ώρα με κηρύγματα για το πόσο απαραίτητο είναι να κάνουμε παιδιά, για το πώς η μητρότητα ολοκληρώνει τη ζωή της γυναίκας και άλλα παραμύθια.

Πολλές γυναίκες δυστυχώς αντιλαμβάνονται το ψέμα κατόπιν εορτής, όταν πια έχουν πέσει στο λάκκο που τους έσκαψαν και είναι αδύνατο πλέον να επιστρέψουν στην παλιά τους ζωή.

Όποια μετανιώσει που έκανε παιδιά δε μπορεί να το αλλάξει γιατί αντίθετα με την περίπτωση των εμπορευμάτων το παιδί δεν μπορεί να το επιστρέψει πίσω.

Οι απογοητευμένες μητέρες είναι ένα θέμα ταμπού στην κοινωνία γιατί αν ανοίξει αρκετές κοπέλες θα προτιμήσουν να μείνουν άτεκνες. Στο εξωτερικό μάλιστα έχουν δημιουργηθεί και σύλλογοι ανθρώπων που συνειδητά επιλέγουν να μείνουν άτεκνοι-ες ( childfree by choice ).

Αν γνωρίζετε πολύ καλά αγγλικά και χρησιμοποιήσετε στις μηχανές αναζήτησης τις φράσεις κλειδιά «I hate being a mother» , «regretful mothers» , «regretful parents» ή επισκεφτείτε τα www.secret-confessions.com , http://innerpieceblog.blogspot.com θα εκπλαγείτε με το πόσο υλικό θα βρείτε. Παρακάτω παραθέτω μερικό απ’ αυτό που συνέλεξα μεταφρασμένο.

Ποτέ δε λέω στα τρία παιδιά μου ότι κάθε μέρα αισθάνομαι σα να σβήνω και ότι μου λείπει ο εαυτός μου. Είμαι τόσο κουρασμένη και θλιμμένη όλη την ώρα. Αλλά ναι, χαμογελώ και καλωσορίζω την ποινή φυλάκισης μου. Πηγαίνω τα παιδιά μου σε όλες τις δραστηριότητες τους, τους λέω ότι είναι πολύτιμα, ωραία και ότι είναι τα μικρά μου θαύματα. Έτσι τουλάχιστον είναι ευτυχισμένα. Ποτέ δεν το λέω σε κανένα και ψεύδομαι για τις χαρές της μητρότητας όπως ακριβώς υποτίθεται ότι θα έπρεπε. Κάθε μέρα κλαίω σιγανά μόνη μου. Πάνε στο μπαλέτο, στο κολυμβητήριο, τα διαβάζω, πάνε σχολείο κτλ. Όλοι λένε πόσο ωραία και υπέροχα είναι και μπλα, μπλα, μπλα. Αν μπορούσα να προειδοποιήσω καμιά νεαρή που δεν είναι σίγουρη θα το έκανα. Δεν θα ευχόμουν ούτε στο χειρότερο εχθρό μου να ζήσει την άθλια ζωή μου.

Σχεδόν πάντα είμαι κακόκεφη. Μερικές φορές κλείνω τα μάτια μου και εύχομαι να μην ήταν αυτή η ζωή μου. Συχνά μου ‘ρχεται να το βάλω στα πόδια. Έχω την αίσθηση ότι μερικές άτεκνες φίλες μου με λυπούνται. Μερικές με ζηλεύουν … αλλά μου ‘ρχεται να τις πάρω στην άκρη και να τους πω «Μην κάνετε παιδιά! Θα τελειώσει η ζωή σας!»

Καταρχάς ποτέ δεν ήθελα παιδιά και τώρα επειδή αποφάσισα να αποκτήσω ένα αισθάνομαι σα να τιμωρούμαι όλο και περισσότερο κάθε μέρα. Θέλω να φύγω όσο πιο μακριά γίνεται απ’ αυτό το σπίτι, το παιδί και το σύζυγό μου. Θέλω να ουρλιάξω, να κλάψω, να χοροπηδήσω και να αναποδογυρίσω τον καναπέ. Τουλάχιστον είμαι ευγνώμων που δεν είμαι μόνη μου.

Κατέστρεψα τελείως τη ζωή μου. Αγαπώ τόσο πολύ την κόρη μου αλλά δε μπορώ να χειριστώ πια την ασθένεια της. Έχω αφιερώσει τη ζωή μου για να τη φροντίζω – είναι 24 χρονών και είναι άρρωστη εδώ και 18 χρόνια. Οι γιατροί δε μου έχουν δώσει απαντήσεις και κανείς δεν ξέρει τι να κάνει γι’ αυτή. Συνεχίζει να είναι άρρωστη ή να γίνεται χειρότερα ό,τι και να κάνουμε. Αυτό με φθείρει, είμαι θλιμμένη και κλαίω όλη την ώρα. Η ζωή μου τέλειωσε. Δεν έχω ζωή. Είμαι αναγκασμένη να τη βλέπω να υποφέρει χωρίς να ελπίζω σε μια κανονική ζωή. Αν δεν την είχα αποκτήσει ποτέ θα μπορούσα να έχω μια κανονική ζωή και πραγματικά να απολαμβάνω κάθε μέρα αντί να βρίσκομαι σε πλήρη απελπισία. Δε θέλω καν να ξυπνάω το πρωί γιατί δεν έχω τίποτα να προσμένω. Δεν είναι δικό της λάθος – δε ζήτησε να έχει αυτή την ασθένεια αλλά ακόμα εύχομαι ποτέ μου να μην είχα σκεφτεί να αποκτήσω παιδιά. Η ζωή μου καταστράφηκε τελείως.

Πέρασα τα νιάτα μου μεγαλώνοντας τα τρία παιδιά μου. Έκανα άπειρα χιλιόμετρα για να τα πηγαίνω στο ποδόσφαιρο, στο μπάσκετ, στις μαζορέτες, στις θεατρικές παραστάσεις κτλ. Έκανα εθελοντική εργασία στο σχολείο. Ήμουν ομαδάρχισσα στους προσκόπους. Διάβαζα στα παιδιά μου και φρόντιζα να κάνουν τα εμβόλια τους και να πηγαίνουν στον οδοντίατρο. Τα έπαιρνα στην εκκλησία και είχα ενεργό ρόλο στις ζωές τους. Τώρα είναι όλα στα σαράντα τους. Ζω μόνη μου. Έχω πάνω από τρία χρόνια να δω τα παιδιά μου. Δυο απ’ αυτά μένουν στην άλλη άκρη της χώρας. Η κόρη μου έχει πάνω από δέκα χρόνια να με επισκεφτεί. Άμα της τηλεφωνήσω βγαίνει αυτόματος τηλεφωνητής και μπορεί να με καλέσει μπορεί και όχι. Ο μικρότερος γιος μου μέθυσε και μου ‘βάλε τις φωνές ( είναι 41 ετών ) και τώρα δε μου μιλάει. Ο μεγαλύτερος γιος μου είναι ο μόνος που έχει παιδιά. Μπορεί να τα πάει στη Γερμανία, στην Ισπανία, στη Γαλλία, στη Χιλή και στη Ντίσνεϊλαντ αλλά δεν τα έχει φέρει να με δουν πέντε χρόνια. Έχω περάσει μόνη μου τα Χριστούγεννα, τη μέρα των Ευχαριστιών και τα γενέθλια μου τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Η μοναδική φορά που αισθάνθηκα ευπρόσδεκτη στο σπίτι του ήταν όταν γεννήθηκε το πρώτο μου εγγόνι. Τα εγγόνια μου είναι στην εφηβεία τους και τα έχω δει έξι φορές. Είμαι γριά και μόνη. Ζω με σταθερό εισόδημα και έχω προβλήματα υγείας και κανένας δε με προσέχει. Αν δεν είχα αποκτήσει παιδιά θα έκανα τη ζωή μου και θα είχα προνοήσει για όταν θα ήμουν μόνη στα γεράματα μου. Τώρα το μόνο που προσμένω είναι ο θάνατος. Και πιθανόν να είμαι νεκρή για μέρες προτού το αντιληφθεί κανένας. Ίσως αν δε φανώ στην εκκλησία για δυο συνεχείς Κυριακές μπορεί κανείς να αναρωτηθεί.

Δε σιχαίνομαι κάθε μέρα που είμαι μητέρα αλλά απλά τις περισσότερες μέρες. Συνειδητοποιώ ότι εγώ το προκάλεσα αυτό στον εαυτό μου και ότι πρέπει να το υποστώ αλλά μερικές φορές με τσακίζει. Όλη αυτή η κατάσταση με κάνει να νιώθω περιορισμένη, αγχωμένη, νευριασμένη και θλιμμένη. Πραγματικά μετράω αντίστροφα τις μέρες μέχρι να φύγει να πάει στο κολέγιο. 2.800 μέρες. Αισθάνομαι σαν φυλακισμένη αλλά απλά θέλω πίσω τη ζωή μου. Κατά κάποιον τρόπο αισθάνομαι ότι σκέφτομαι λάθος αλλά πραγματικά θέλω απλώς να είμαι ελεύθερη.

Αν ήταν να ξαναμείνω έγκυος, δε με νοιάζει τι πιστεύετε, αλλά δε θα το πέρναγα πάλι αυτό γιατί είμαι σίγουρη ότι θα πέθαινα. Μερικές φορές απορώ γιατί πίστεψα ότι θα μπορούσα να τα καταφέρω. Η καταραμένη η μάνα μου το έκανε να φαντάζει εφικτό! «Άμα μπόρεσα να μεγαλώσω τέσσερα παιδιά το ένα δεν είναι τίποτα.» Τι ψέμα! Απλά ήθελε εγγόνι.

Εύχομαι να μην είχα αποκτήσει ποτέ παιδιά. Η υγεία μου καταστράφηκε αμέσως όπως και η ψυχική μου ηρεμία και τα οικονομικά μου. Το παιδί μου κατέστρεψε τα υπάρχοντα μου και τις σχέσεις μου. Η μητέρα μου ήταν πάντα παρούσα και αν δεν είχα κάνει παιδιά θα μπορούσα να έχω ξεφύγει απ’ τον ασφυκτικό έλεγχό της πολλά πολλά χρόνια πριν. Τώρα ο γιος μου μένει τρεις ώρες δρόμο μακριά και πρόσφατα παντρεύτηκε. Πήρα μεγάλη ανακούφιση επειδή τώρα έχει κάποιο άλλο άτομο να κουβεντιάζει πέρα από ‘μένα, καθώς τίποτα απ’ όσα λέει δε μου έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Η νέα μου νύφη είναι μια γλυκιά κοπέλα και προσεύχομαι να μείνουν μαζί για πάντα γιατί αν είναι απασχολημένος ΜΑΖΙ ΤΗΣ δε θα ενοχλεί ΕΜΕΝΑ. Παγιδεύτηκα στα προάστια για πολλά χρόνια ενώ λαχταρούσα να ζω στην πόλη κοντά στη δουλειά μου, επειδή θεωρούνταν ασφαλέστερο να μεγαλώνεις τα παιδιά στα προάστια απ’ ότι στην πόλη. Μετανιώνω που έχασα τόσα πολλά χρόνια και ευκαιρίες μόνο και μόνο επειδή «ήθελα» ένα παιδί. Γι’ αυτό λοιπόν προσέξτε τι εύχεστε επειδή όταν το αποκτήσετε δεν πρόκειται ποτέ μα ποτέ να ξεκολλήσει από πάνω σας και να σας αφήσει στην ησυχία σας να πιείτε ένα ποτήρι κρασί και να διαβάσετε ένα καλό βιβλίο ανενόχλητες. Στην πραγματικότητα δε θα μπορείτε ούτε να κάνετε καλό σεξ όποτε θέλετε επειδή «τα παιδιά μπορεί να ακούσουν». Είναι πραγματικά γελοίο το πως σου κλέβουν τη ζωή. Παρόλα αυτά είμαι πιο τυχερή από άλλες. Έκανα μόνο ένα παιδί και το έκανα όταν ήμουν νέα έτσι ώστε όταν μπόρεσα ( νόμιμα ) να τον διώξω απ’ το σπίτι και να διεκδικήσω πάλι τη ζωή μου υπήρχε ακόμα αρκετός χρόνος για να την απολαύσω προτού με βρουν τα γηρατειά, οι αρρώστιες και μείνω άφραγκη. Τι γίνεται μ’ αυτές που έχουν δύο, τρία ή ακόμα και ΤΕΣΣΕΡΑ παιδιά; Δε θα ξαναδούν ποτέ το φως της μέρας. Η ποινή φυλάκισης τους είναι μακρόχρονη και η ζωή τους έχει τελειώσει. Τουλάχιστον έτσι φαίνεται σε ΕΜΕΝΑ.

Πηγή κειμένου: http://blackandredmatters.blogspot.com

Υπάρχουν ανταμοιβές

Το κίνημα των άτεκνων από επιλογή είναι επηρεασμένο σε μεγάλο βαθμό απ’ τη φιλοσοφία του αντιγεννητισμού /αντιναταλισμού (ο αγγλικός όρος είναι antinatalism) σύμφωνα με την οποία η τεκνοποίηση είναι εντελώς ανήθικη γιατί το αγέννητο παιδί δε συναινεί στη γέννηση του αλλά το φέρνουν βίαια σε έναν κόσμο όπου το περιμένει βέβαιος θάνατος αφού πρώτα περάσει διάφορες ταλαιπωρίες.

Ένα blog που έχει ασχοληθεί αρκετά με αυτό το θέμα είναι το «Don’t Have Kids!» στη διεύθυνση http://isaywhattheywont.wordpress.com απ’ όπου και προέρχεται το παρακάτω μεταφρασμένο κείμενο.

Εξηγούσα σε μια απ’ τις νεαρές γυναίκες στη δουλειά, σε μια απ’ αυτές που «θέλουν να αποκτήσουν μωρό», γιατί η ιδέα είναι τόσο λάθος.

Την άλλη μέρα μου είπε, «Ξέρεις, ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ με έπεισες ότι το να αποκτήσω μωρό δεν είναι καλή ιδέα». Αυτό το αναφέρω ως παράδειγμα μόνο για να δείξω ότι μερικές φορές η λογική επικρατεί ακόμα και σε πείσμα των λεγόμενων βιολογικών επιταγών.

Η δουλεία ήταν ένα παγκόσμιο φαινόμενο, αποδεκτή σχεδόν απ’ τον καθένα ως η φυσική τάξη των πραγμάτων, μέχρι που τελικά η παραδοχή του τι κάναμε στην πραγματικότητα – η οποία ήταν κρυμμένη – ήρθε στο προσκήνιο της συνείδησης μας και τα πράγματα άλλαξαν. Το ίδιο ισχύει και για την εκμετάλλευση της παιδικής εργασίας.

Άλλαξαν όμως τα πράγματα στ’ αλήθεια; Φαινομενικά, ναι. Τουλάχιστον στις λεγόμενες «διαφωτισμένες» κοινωνίες.

Αλλά για σκεφτείτε το – όταν μας πιέζουν να τεκνοποιήσουμε για «το καλό της ανθρωπότητας» ή για «το καλό του κράτους», γιατί «Ποιος θα ενισχύσει την οικονομία; Ποιος θα φροντίσει τους ηλικιωμένους μας; Πίσω από ποιον θα κρυφτούμε όταν θα αρχίσουν να πέφτουν βροχή οι σφαίρες και ποιος θα συνεχίσει τον πολιτισμό μας στο μέλλον για να πραγματοποιήσει το όραμα όλων αυτών που θα έχουν πεθάνει μέχρι τότε;», τότε δε μπορεί κάλλιστα να ειπωθεί ότι γεννάμε νέες γενιές σκλάβων;

Και ας μην κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας σκεπτόμενοι ότι κάνουμε χάρη στο αγέννητο πλάσμα χαρίζοντας του το «δώρο» της ζωής.

Ακόμα και κάτω απ’ τις καλύτερες συνθήκες, πάντα τεκνοποιούμε για ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΜΑΣ λόγους, ποτέ για χάρη των αγέννητων παιδιών.

Τα αγέννητα παιδιά δεν ενδιαφέρονται να έρθουν στον κόσμο! Και πως θα μπορούσαν άλλωστε; Δεν υπάρχουν. Είναι απλά αποκυήματα της φαντασίας ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ που τα φέρνουμε στον κόσμο, βγάζοντας τα απ’ την κατάσταση της ανυπαρξίας για να ικανοποιήσουν τις συναισθηματικές μας ανάγκες, να δουλέψουν για μας, να πολεμήσουν στους πολέμους μας κτλ.

Α, και φυσικά τα ενθαρρύνουμε να αποκτήσουν δικά τους παιδιά. Αυτό είναι που αποκαλούν σκλαβιά πολλών γενεών, όπως ακριβώς γινόταν στις φυτείες στο πρόσφατο παρελθόν. Για σκεφτείτε το.

Πηγή κειμένου: http://blackandredmatters.blogspot.com

Λέω αυτά που δεν θα πουν.

Το κείμενο που ακολουθεί προέρχεται από το αντιναταλιστικό blog «Don’t Have Kids!» στη διεύθυνση http://isaywhattheywont.wordpress.com/ όπου έχει δημοσιευθεί με τον τίτλο «I say what they won’t».

Το περιεχόμενο του σίγουρα θα ξενίσει τους περισσότερους καθώς πάει κόντρα στη διαδεδομένη πεποίθηση ότι η τεκνοποίηση είναι ευλογία και ο αληθινός προορισμός του ανθρώπου.

Πολλοί βέβαια μπορεί να ενοχληθούν επειδή κατά βάθος συμφωνούν απόλυτα με τις απόψεις του συγγραφέα του αλλά ντρέπονται ή φοβούνται να το παραδεχτούν.

Κανένας δε θέλει να του κολλήσουν την ταμπέλα του απαισιόδοξου ή του καταθλιπτικού έτσι όλοι λένε αυτά που οι κοινωνικές επιταγές προστάζουν χωρίς να τα πιστεύουν στην πραγματικότητα.

Κάποια στιγμή όμως πρέπει να πάψουμε να κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλο μας και να κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας.

Πρόκειται να πεθάνεις. Δεν το λέω αυτό για να σε στεναχωρήσω. Είναι απλώς ένα γεγονός … όλοι πεθαίνουν. Οτιδήποτε ζει πεθαίνει, τελεία. Πάντα.

Και μέχρι τότε υποφέρουμε. Όχι βέβαια όλη την ώρα ή το ίδιο. Αλλά ο πόνος είναι μέρος της ζωής και μερικοί άνθρωποι υποφέρουν τρομερά. Αρρώστιες, ατυχήματα, πείνα, κακοποίηση και μετά, αργά ή γρήγορα, έρχεται ο θάνατος. Σε όλους μας. Πάντα.

Φυσικά όλοι το γνωρίζουμε αυτό, έτσι δεν είναι; Παρόλα αυτά, προσπαθούμε να αγνοήσουμε τα γεγονότα και υπάρχουν πολλοί τρόποι με τους οποίους το κάνουμε.

Παίζουμε παιχνιδάκια με τον εαυτό μας και τους άλλους. Επινοούμε όντα με μαγικές δυνάμεις που μας λένε τι να κάνουμε και που υπόσχονται να μας προστατεύουν. Φανταζόμαστε ότι μετά το θάνατο μας θα πάμε σε παραμυθένια μέρη έτσι ώστε να μη φαντάζει όλο αυτό τόσο άσχημο.

Φυσικά όλα αυτά είναι ψέματα, ψέματα όμως που έχουν κατασκευαστεί με τις καλύτερες προθέσεις. Να μας κάνουν να φοβόμαστε λιγότερο.

Και έπειτα έρχεται το μεγαλύτερο ψέμα απ’ όλα και το πιο βλαβερό. Αποκτούμε παιδιά γιατί φανταζόμαστε ότι θα συνεχίσουμε να ζούμε μέσω αυτών … ένα είδος ψευδούς αθανασίας.

Αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε. Τα παιδιά μας, το καθένα απ’ αυτά, θα υποφέρουν και θα πεθάνουν και στην πραγματικότητα κανένα δε θα επιζήσει. Το μόνο πράγμα που επιζεί είναι ο φόβος και τα παραμύθια … τα ψέματα.

Με τις σύγχρονες μεθόδους αντισύλληψης, κανένας δεν είναι υποχρεωμένος πλέον να αποκτήσει παιδιά. Ο κόσμος είναι υπερκατοικημένος αλλά δεν πρόκειται να σας ζητήσω να σώσετε τον κόσμο. Σας ζητώ απλώς να σώσετε ένα παιδί. Το παιδί σας.

Ένα παιδί που ποτέ δε θα έρθει σε αυτό τον κόσμο δεν θα υποφέρει ούτε θα προξενήσει κακό ούτε θα πεθάνει. Ένα αγέννητο παιδί ποτέ δε θα νιώσει φόβο ούτε θα χάσει κάποιο κοντινό του πρόσωπο.

Αλλά μπορεί να ρωτήσετε : « Δε χάνει όμως το αγέννητο παιδί και όλα τα ωραία που έχει να προσφέρει η ζωή; »

Κλείστε τώρα τα μάτια σας και φανταστείτε ένα αγοράκι ή ένα κοριτσάκι με το χρώμα ή το σώμα της επιλογής σας. Τώρα ανοίξτε τα μάτια σας και αφήστε την εικόνα να σβήσει.

Έχασε τίποτα το φανταστικό παιδί σας; Μα φυσικά όχι … στο κάτω κάτω ήταν ένα κατασκεύασμα της φαντασίας και ουδέποτε υπήρξε. Το ίδιο ισχύει και για ένα αγέννητο παιδί. Ποτέ δε χάνει τίποτα.

Όμως ένα πραγματικό παιδί που το φέρνουν στον κόσμο μπορεί να υποφέρει με κάθε τρόπο που μπορείτε να φανταστείτε και πιθανόν με πολλούς τρόπους που θα προτιμούσατε να μην σκέφτεστε καν.

Βέβαια η ζωή κάθε παιδιού μπορεί να εξελιχθεί σχετικά καλά αν και όλοι οι άνθρωποι υποφέρουν κατά κάποιον τρόπο. Είστε όμως στ’ αλήθεια πρόθυμοι να διακινδυνεύσετε ότι το παιδί σας ΜΠΟΡΕΙ να υποφέρει τρομερά στη ζωή του; Ακόμα κι αν νομίζετε ότι οι πιθανότητες να συμβεί κάτι τέτοιο είναι ελάχιστες; Είναι σα να ρίχνετε τα ζάρια στην τελική. Γιατί να το ρισκάρετε;

Φυσικά πολλοί άνθρωποι θα σας πιέσουν κατά την περίοδο των γόνιμων χρόνων σας να αποκτήσετε παιδιά. Αυτό συμβαίνει λόγω του παιχνιδιού της προσποίησης που ανέφερα παραπάνω και επίσης επειδή θέλουν τα παιδιά σας να εργάζονται, να πληρώνουν φόρους και να τους φροντίζουν όταν γεράσουν.

Στην πραγματικότητα, μέχρι πολύ πρόσφατα, οι περισσότεροι άνθρωποι έκαναν παιδιά αποκλειστικά γι’ αυτό το λόγο και πολλοί κάνουν το ίδιο μέχρι και σήμερα.

Επίσης παλιά ένα σωρό άνθρωποι κατείχαν αγροκτήματα ή δούλευαν σ’ αυτά και κάθε παιδί ήταν ένα παραπάνω χέρι που θα βοηθούσε στις αγγαρείες. Τα παιδιά ως γεωργικά εργαλεία … σας φαίνεται σωστό αυτό;

Όποιοι λοιπόν σας λένε να κάνετε παιδιά έτσι ώστε αυτά να συνεισφέρουν στο «μέλλον» στην ουσία λένε το ίδιο πράγμα. «Κάντε παιδιά! Μας το χρωστάτε!» Δε σας φαίνεται η όλη ιδέα αηδιαστική;

Αν πραγματικά αισθάνεστε ότι έχετε ανάγκη ένα παιδί, τότε υιοθετήστε. Ένα σωρό παιδιά που ήδη υπάρχουν, χρειάζονται ένα καλό σπιτικό. Ο κόσμος δε χρειάζεται άλλα παρατημένα παιδιά.

Ή μπορείτε να δραστηριοποιηθείτε κάπου εθελοντικά. Υπάρχουν πολλές οργανώσεις όπου μπορείτε να βοηθάτε παιδιά και ενήλικες να τα βγάζουν πέρα στη ζωή τους πιο εύκολα.

Προσπαθώ απλά να κάνω κατανοητό ότι δεν υπάρχει ΚΑΝΕΝΑΣ απολύτως λόγος, εκτός από αυτούς που είναι ξεκάθαρα εγωιστικοί, για να κάνετε παιδιά.

Και κάτι άλλο – μην επιτρέπετε να κατηγορούν ΕΣΑΣ για εγωιστές επειδή αρνείστε να τεκνοποιήσετε. Δεν υπάρχει τίποτα πιο εγωιστικό από την τεκνοποίηση, ειδικά άμα σκεφτεί κανείς τι μπορεί να υποστεί ένα παιδί.

Και φυσικά, άσχετα από το πόσο καλή μπορεί να είναι η ζωή ενός συγκεκριμένου παιδιού, στο τέλος θα πρέπει να πεθάνει.

Στην πραγματικότητα, το να αποκτήσετε παιδί ισοδυναμεί επίσης με το να το καταδικάσετε σε θάνατο. Θέλετε στ’ αλήθεια να το κάνετε αυτό; Σκεφτείτε το.

Πηγή κειμένου: http://blackandredmatters.blogspot.com

Antinatalism as revolution

Why should we, the proletarians, have children if they are taken by the capitalists to be killed metaphorically in work and by the militarists to be killed in reality as soldiers?

Antinatalism (http://en.wikipedia.org/wiki/Antinatalism) is a philosophy with a centuries long history that is against the birth of new foetuses in the human society for ethical and philosophical  reasons.
Antinatalists believe that the existence in life will necessarily cause a person to live negative experiences, and use two philosophical positions to support the idea that the birth of new humans is a bad thing:

1.The philosophy of Hedonism (http://en.wikipedia.org/wiki/Hedonism) that says that the meaning of life is happiness.

2.The position that since the meaning of life is happiness, we shall not make other people unhappy.

Having in mind the above positions, and knowing that the existence in life necessarily causes a person to live experiences that are not satisfactory, antinatalists say that we ought to avoid procreation because by procreating we force our children to live negative experiences.

In this analysis, which has an anarchocommunist viewpoint, we will try to laconically express the position that the proletarian (http://en.wikipedia.org/wiki/Proletariat) has an ethical responsibility to avoid procreation, for two reasons: firstly, because by procreating the children will be tortured in capitalism, and secondly because in that way new workers are created for the capitalists as well as and new soldiers for the militarists.

Our aim is to attempt to answer the question: does antinatalism help the revolution? Is it, in essence, a revolutionary philosophy?

We begin with the axiom that the perfect and most satisfactory society is that built upon the ideals of anarchocommunism (http://en.wikipedia.org/wiki/Anarchist_communism), a society
that is in agreement with the basic propositions of Kropotkin. (http://en.wikipedia.org/wiki/Kropotkin)

Since our society today is not anarchocommunist, the proletarian lives a life full of negative experiences: debt, hunger, imprisonment, and fighting the wars of the elite.

When the proletarian procreates, their children will almost certainly will become proletarians themselves and will have the same negative experiences as their parents.

Therefore with the act of procreation the proletarian forces their children to live a life without satisfaction and full of sorrow.

This, however, based on the positions of antinatalism, is something unethical. It is not right to force others to feel sadness.

Moreover, the proletarian if they are a conscious revolutionary has an ethical obligation to not assist the current capitalist system to preserve itself.

The existence of new proletarians helps the self-preservation of capitalism, since they become new consumers, new workers, and new soldiers. In short, the birth of new children by proletarians is an act that further promotes capitalism.

In accordance with the above positions, therefore, the proletarian should not create new children, because in that way they force them to live a life in sadness and at the same time they surrender the children to the capitalists who are known to have no mercy and will use them for the continuing preservation of their unjust system (capitalism could not exist without a lot of proletarians).

Therefore we provided a possible answer to the question about the revolutionary properties of antinatalism, supporting the view that antinatalism is a revolutionary philosophy because it refuses to supply new proletarians to the capitalist machine, and we see that a possible act of resistance by the proletariat against the capitalist barbarism is the refusal to bring new proletarians in life.

Addendum:

It is not against the antinatalist philosophy to adopt children that already exist.

If we accept that unborn foetuses can feel suffering and pain, which is a source of unhappiness, then it would be difficult to accept abortion from an antinatalist perpective, since antinatalism is built upon the view that we should not force others to feel unhappiness. Contraception would probably be a great solution for sexually active antinatalists.

We do not claim that we have a complete or correct answer to the issue of the desirability of child-bearing by proletarians. We simply provide an answer to this issue from a viewpoint that mixes antinatalism with anarchocommunism (but is also compatible with the broad manifestations of class struggle).

Anonymous

Text source: http://athens.indymedia.org

The text in PDF form here:

Antinatalism as revolutionΛήψη

Ο Αντιναταλισμός ως επανάσταση

Γιατί να κάνουνε παιδιά οι προλετάριοι αν τους τα παίρνουν οι καπιταλιστές για να τα σκοτώσουν στη δουλειά ως εργάτες και οι μιλιταριστές για να τα σκοτώσουν και κυριολεκτικά ως στρατιώτες;

Ο Αντιναταλισμός είναι μια φιλοσοφία με ιστορία αιώνων που εναντιώνεται στη γέννηση νέων βρεφών στην ανθρώπινη κοινωνία για ηθικοφιλοσοφικούς λόγους.
Οι αντιναταλιστές θεωρούν πως η ύπαρξη στη ζωή αναγκαστικά θα κάνει έναν άνθρωπο να ζήσει αρνητικές εμπειρίες, και χρησιμοποιούν δύο φιλοσοφικές θέσεις για να υποστηρίξουν την θέση πως η γέννηση νέων ανθρώπων είναι κάτι κακό:
1. Η φιλοσοφία του Ηδονισμού που λέει πως σκοπός της ζωής είναι η ηδονή, δηλαδή η ευτυχία.
2. Την θέση πως αφού ο σκοπός της ζωής είναι η ευτυχία, δεν πρέπει να κάνουμε τους συνανθρώπους μας δυστυχισμένους.
Έχοντας υπ’όψιν τις παραπάνω θέσεις, και ξέροντας πως η ύπαρξη στη ζωή αναγκαστικά φέρνει σε επαφή τον άνθρωπο με εμπειρίες που δεν είναι ευχάριστες, οι αντιναταλιστές λένε πως δεν πρέπει να αναπαραγόμαστε γιατί έτσι αναγκάζουμε τα παιδιά μας να ζήσουν αρνητικές εμπειρίες.
Σε αυτή την ανάλυση, που έχει σκοπιά αναρχοκομμουνιστική, θα προσπαθήσουμε εν συντομία να αναπτύξουμε την θέση πως ο προλετάριος έχει μια ηθική ευθύνη να αποφύγει την αναπαραγωγή, για δύο λόγους: πρώτον επειδή έτσι τα παιδιά του θα βασανιστούν μέσα στο καπιταλισμό, και δεύτερον επειδή έτσι δημιουργεί νέους εργάτες για τους καπιταλιστές και νέους στρατιώτες για τους μιλιταριστές. Σκοπός μας είναι να δοκιμάσουμε να απαντήσουμε στο ερώτημα: βοηθά ο αντιναταλισμός την επανάσταση; Είναι δηλαδή μια επαναστατική φιλοσοφία;
Ξεκινάμε με το αξίωμα πως η τέλεια και πιο ηδονική κοινωνία είναι η αναρχοκομμουνιστική, δηλαδή μια κοινωνία που είναι σύμφωνη με τις γενικές τοποθετήσεις του Κροπότκιν.
Εφόσον η σημερινή κοινωνία δεν είναι αναρχοκομμουνιστική, ο προλετάριος ζει μια ζωή γεμάτη αρνητικές εμπειρίες: έχει χρέη, πεινά, φυλακίζεται, πολεμά τους πολέμους των ισχυρών.
Όταν ο προλετάριος αναπαράγεται, τα παιδιά του κατά πάσα πιθανότητα θα γίνουν κι αυτά προλετάριοι και θα έχουν τις ίδιες αρνητικές εμπειρίες με τους γονείς τους. Άρα με την πράξη της αναπαραγωγής ο προλετάριος αναγκάζει τα παιδιά του να ζήσουν μια ζωή δίχως ηδονή και γεμάτη άσχημες καταστάσεις. Αυτό όμως, με βάση τις θέσεις του αντιναταλισμού, είναι κάτι ανήθικο.  Δεν είναι σωστό να αναγκάζουμε άλλους ανθρώπους να αισθάνονται δυστυχία.
Επίσης, ο προλετάριος εφόσον είναι συνειδητός επαναστάτης έχει μια ηθική υποχρέωση να μην βοηθά το υπάρχον καπιταλιστικό σύστημα να αυτοσυντηρείται. Η ύπαρξη νέων προλετάριων βοηθά την αυτοσυντήρηση του καπιταλισμού, καθώς αυτοί γίνονται νέοι καταναλωτές, νέοι εργάτες, και νέοι στρατιώτες. Άρα η γέννηση παιδιών από προλετάριους είναι μια πράξη που βοηθά τον καπιταλισμό.
Σύμφωνα με τις παραπάνω θέσεις λοιπόν, ο προλετάριος δεν πρέπει να κάνει παιδιά, γιατί έτσι τα αναγκάζει να ζήσουν μια δύστυχη ζωή και επίσης ταυτόχρονα τα παραδίδει στο έλεος των καπιταλιστών για να τα χρησιμοποιήσουν για την περαιτέρω διατήρηση του άδικου συστήματός τους (ο καπιταλισμός δεν θα μπορούσε να υπάρχει αν δεν υπήρχαν αρκετοί προλετάριοι).
Άρα δώσαμε έτσι μια πιθανή απάντηση στο ερώτημα για την επαναστατικότητα του αντιναταλισμού υποστηρίζοντας πως ο αντιναταλισμός είναι επαναστατική φιλοσοφία, επειδή στερεί στην καπιταλιστική μηχανή νέους προλετάριους, και άρα μια πιθανή εναντίωση του προλετάριου απέναντι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα είναι και η άρνηση γέννησης νέων προλετάριων.

Πηγή κειμένου: http://athens.indymedia.org